Een ode aan een heldin
Ze is er nog! Ze ligt weer op haar vertrouwde plek, onze stoel. Nog moe van alles wat haar is overkomen. De roedel is beduusd. Zelfs de grootste druktemaker ligt er stilletjes bij. En wij? Wij kunnen niet bevatten wat er is gebeurd. Maar ze is er nog, onze Bryn.
Het begon zo mooi. Ze leken wel een echt verliefd stel; Bryn en Floris. Klaar om ouders te worden van knappe pups. Een dekking volgens het boekje. Fijne aanstaande pup baasjes. We waren er klaar voor. We gingen er weer een feestje van maken.
Maar het werd geen feestje, geen slingers en ballonnen. En zeker geen beschuit met muisjes. De dingen liepen anders, heel anders…
De dagen na Bryns date met Floris waren zoals alle dagen na een dekking.
We hoopten de eerste subtiele symptomen van een dracht te zien. En die kregen we te zien; Bryn had heel dag trek. Trek in vooral ons eten. Zou het echt? En na ruim 2 weken kreeg ze last van ochtendmisselijkheid. Dat herkenden we van haar eerste nest! Is het echt waar? Omdat Eva ons eerder in de maling had genomen met een schijndracht, wilden we ons niet rijk rekenen.
Nee, we werden een illusie armer.
De dag begon vroeg die 10e december. Bryn voelde zich niet lekker. Weer die ochtendmisselijkheid. Althans dat dachten we. Ze wilde nu helemaal niets meer. Onze alarmbellen gingen af. Dit was anders..
We waren de eerste patiënt bij de dierenarts die vroege ochtend. We waren ook degene die ’s avonds laat het licht uitdeden bij de kliniek.
Het was mis. We hadden er niets van gemerkt maar onze heldin was ziek, heel erg ziek. Voordat we ons realiseerden wat er gebeurde, lag Bryn al aan het infuus en werd er een gespecialiseerde dierenarts teruggeroepen van een vrije dag. De echo die volgde toonde ons de verschrikkelijke waarheid.
Geen pups maar een fikse, gesloten baarmoederontsteking. Een horrorscenario voor elk teefje en fokker. De enige mogelijkheid op herstel was de baarmoeder verwijderen. Een risicovolle spoedoperatie.
We moesten Bryn achterlaten. Een laatste knuffel; zouden we haar levend terug zien? Onze heldin bleef zo rustig. Ze moet vreselijke pijn hebben gehad. Wij wisten van niets.. Ze was de afgelopen dagen nog steeds de heerlijke, doldwaze Bryn geweest.
Na een dag ijsberen, nagelbijten en vooral veel schietgebedjes doen, kwam eindelijk het verlossende telefoontje. Ze heeft het gered! Maar het was “kantje boord”. Een dag later had het voor onze heldin heel anders kunnen aflopen. Een baarmoederhoorn was al viezigheid gaan lekken in haar buik. De andere hoorn had de omvang van de bovenarm van een man en stond op “klappen”.
Wat was ze hard voor zichzelf. Wat is ze sterk! Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen. Geen pups voor Bryn. Nooit meer. In een klap is ze met pensioen. Maar dat geeft helemaal niets. We zijn erg blij en heel trots op onze heldin. ZE IS ER NOG!