Wat waren wij blij, trots en opgelucht op die 19e juni. De dag dat Veerle moeder werd. Veerle had haar zware bevalling, die eindigde in een spoedkeizersnede, goed doorstaan. Ook de beide boys hadden dit avontuur overleefd. Wat we daar in de operatiekamer bij de dierenarts nog niet wisten, was dat we wondere weken tegemoet gingen..
Keizersnede
Dat een teefje na een keizersnede moet wennen aan haar pups, dat wisten wij. Ze heeft geen idee dat ze de pups daadwerkelijk gebaard heeft. Ze heeft het niet gezien en gevoeld. Ook wisten wij dat een teefje misschien niet wilde voeden. De operatiewond ligt immers direct bij de ‘melkbar’. Wij hadden daarom een plan”B”. Mocht Veerle de pups niet accepteren , dan was onze hoop op onze Alpha dame en tevens grootmoeder van de pups, Eva gevestigd. Zij heeft al bewezen een geweldige, toegewijde moeder te zijn.
Nog suf van de narcose accepteerde Veerle dat de boys aan de ‘melkbar’ werden gelegd. Een mooi en hoopvol moment daar in de recovery ruimte bij de dierenarts. Ze hadden in ieder geval de zo belangrijke eerste moedermelk binnen!
Nieuw ritueel
Eenmaal thuis en bijgekomen van de narcose veranderde Veerle’s gedrag. Ze wilde alleen voeden als ze daar zin in had. Maar dat was niet de bedoeling en dat lieten de boys ook duidelijk horen. De oplossing was snel gevonden. Als ik bij Veerle in de werpkist ging zitten, dan wilde ze wel voeden. Maar dan alleen als ze bij mij op schoot kon zitten. De boys lagen dan op mijn been om goed te kunnen drinken. Dit ritueel herhaalde zich, zoals je begrijpt, meerdere keren per dag en ook ’s nachts. Bijzondere momenten..
Die bijzondere momenten werden nog specialer toen bleek dat Veerle haar neus optrok voor het wassen van de boys. Echt vies waren de boys niet, buitenspelen stond nog niet op het programma. Dat wassen is dan ook bedoeld om de boys te leren zich te laten ontlasten en te plassen. Daar lag een ‘schone’ taak voor ons. Ontelbare keren hebben wij die eerste weken met een vochtig wattenschijfje (vergelijkbaar met de tong van de moeder) het buikje en kontje van de boys gemasseerd zodat ze konden plassen en poepen. Gelukkig kregen wij hulp van onze zeer geduldige Eva. Met regelmaat waste zij een van de boys op natuurlijke wijze.
Oma Eva
Na 3 weken vond Veerle het genoeg. Niet zo gek gezien alles wat er was gebeurd. Het zat Veerle niet mee. Haar operatiewond ging, ondanks alle goede zorgen, ontsteken en een enkele hechting liet voortijdig los. Heel dapper liet ze zich hiervoor nog 2 keer behandelen. Inmiddels waren de boys al opgegroeid tot relaxte, redelijk zelfstandige pups. Er waren nog wat mooie momenten met mams Veerle maar het was duidelijk dat zij de verdere opvoeding graag aan Eva en ons over liet.
De boys zijn nu oud en wijs genoeg om de wereld in te trekken.
Binck woont inmiddels in zijn nieuwe roedel en Bickel blijft nog een paar weken bij ons voordat hij naar Zwitserland verhuist.
Wat zijn wij (extra) trots op deze boys. Ze zijn uitgegroeid tot mooie, lieve, sociale en levenslustige jonge Drenten. Veerle heeft het, ondanks alle tegenslag, heel goed gedaan. Zij heeft ons benadrukt dat fokken niet vanzelfsprekend is.
En Eva…Dank voor al je wijsheid!
Het waren wondere weken….