Soms heb je van die dagen die anders verlopen dan je had verwacht. Die dagen die je graag over doet omdat het dan hopelijk beter gaat. Woensdag 19 juni j.l. was zo’n dag. De dag dat Veerle moeder werd.
Wij keken er al weken naar uit. De dag dat Veerle haar pups op de wereld zou zetten. Na een dracht volgens “het boekje” hoopten we dat ook voor haar bevalling. Dat haar bevalling geen intieme gebeurtenis werd in onze woonkamer, wisten wij nog niet toen wij op dinsdag 18 juni zagen dat Veerle snel moeder zou worden. Die bewuste dinsdag gaf haar lichaam aan dat het tijd was om de pups op de wereld te zetten en startte met het “voorwerk”.
Een onrustige en zwaar hijgende Veerle spitte meerdere malen de werpkist om om een nest te maken. Hetzelfde lot trof onze bank. De sierkussens vlogen in het rond. Ondertussen troffen wij de laatste voorbereidingen. De rest van onze roedel werd verbannen naar de hondenkamer. Ook zij wisten hoe laat het was.
Wij weten uit ervaring dat een bevalling lang kan duren. Maar toen er aan het begin van de avond nog heel erg weinig voortgang was, bereidden wij ons voor op een lange nacht. En het werd een lange nacht. Veerle brak het record hijgen en wij het record koffie drinken. Halverwege de nacht verloor Veerle vocht. Gelukkig helder van kleur. Het zit allemaal dus nog goed was direct onze gedachte. En hoera, nu gaat het opschieten! Maar niets van dat al. Wij zagen de zon opkomen en nog steeds was het stil.
Dan komt toch het onvermijdelijke moment dat Moeder Natuur een handje geholpen moet worden. Na overleg met onze dierenarts in de vroege uren van de 19e juni, werd besloten om naar de praktijk te komen voor een onderzoek en een injectie oxytocine. Dit laatste is een wee stimulerend hormoon. Daar zit je dan; op de grond in de spreekkamer. Een zwaar hijgende Veerle op schoot. Het bleef nog steeds stil.
Veerle begon uitgeput te raken ondanks alle suikers in de vorm van vanille-ijs en druivensuiker die ze de afgelopen uren al had gekregen. Op zo’n moment heb je nog maar een keuze; een keizersnede. Een roller coaster, een nachtmerrie werd het. Allerlei scenario’s schieten door je gedachten. Een ding stond als een paal boven water. Veerle gaat voor alles.
Wij waren erbij toen Veerle op de operatietafel lag. Het viel ons extra zwaar op de nuchtere maag en na een lange slapeloze nacht. En dan het verlossende woord van de dierenarts; Hier is pup één. Een compleet pakketje werd op tafel neergelegd. Snel werd het pakketje open gemaakt. Een prachtige reu! Hij liet al snel van zich horen. Wat een bink! Wat een opluchting!
Het tweede pupje was een stuk minder mooi verpakt. De vruchtzak leek gevuld met modder, een donkere drab. Er werd razend snel gehandeld; een tweede prachtige reu kwam te voorschijn. Met man en macht werd er gewerkt. Hij werd gemasseerd en zijn bekje en keeltje werden schoon gezogen. Langzaamaan werden zijn voetjes en tongetje roze. Ik wist niet dat ik roze zo’n mooie kleur vond. Hij was er (weer)! Wat een bikkel!
Veerle was letterlijk verlost van haar pups. Zij heeft het gered en haar pups ook! Je begrijpt hoe opgelucht en blij wij waren! Wat zijn wij trots op Veerle. Wat een power en een uithoudingsvermogen heeft zij getoond. Vol vertrouwen gaf ze zich over aan de narcose wetende dat het goed zou komen. En dat kwam het. En de pups? De boys van Van Rubensdael 2.0 zijn geboren. Het is geen verrassing hoe zij aan hun aan stamboomnaam zijn gekomen. Zij hebben hun naam meer dan waar gemaakt op deze 19e juni.
De dag waarop Veerle moeder werd…
