Rubensdaels Blog

Wat waren wij blij, trots en opgelucht op die 19e juni. De dag dat Veerle moeder werd. Veerle had haar zware bevalling, die eindigde in een spoedkeizersnede, goed doorstaan. Ook de beide boys hadden dit avontuur overleefd. Wat we daar in de operatiekamer bij de dierenarts nog niet wisten, was dat we wondere weken tegemoet gingen..

Keizersnede

Dat een teefje na een keizersnede moet wennen aan haar pups, dat wisten wij. Ze heeft geen idee dat ze de pups daadwerkelijk gebaard heeft. Ze heeft het niet gezien en gevoeld. Ook wisten wij dat een teefje misschien niet wilde voeden. De operatiewond ligt immers direct bij de ‘melkbar’. Wij hadden daarom een plan”B”. Mocht Veerle de pups niet accepteren , dan was onze hoop op onze Alpha dame en tevens grootmoeder van de pups, Eva gevestigd. Zij heeft al bewezen een geweldige, toegewijde moeder te zijn.

Nog suf van de narcose accepteerde Veerle dat de boys aan de ‘melkbar’ werden gelegd. Een mooi en hoopvol moment daar in de recovery ruimte bij de dierenarts. Ze hadden in ieder geval de zo belangrijke eerste moedermelk binnen!

Nieuw ritueel

Eenmaal thuis en bijgekomen van de narcose veranderde Veerle’s gedrag. Ze wilde alleen voeden als ze daar zin in had. Maar dat was niet de bedoeling en dat lieten de boys ook duidelijk horen. De oplossing was snel gevonden. Als ik bij Veerle in de werpkist ging zitten, dan wilde ze wel voeden. Maar dan alleen als ze bij mij op schoot kon zitten. De boys lagen dan op mijn been om goed te kunnen drinken. Dit ritueel herhaalde zich, zoals je begrijpt,  meerdere keren per dag en ook ’s nachts. Bijzondere momenten.. 

Die bijzondere momenten werden nog specialer toen bleek dat Veerle haar neus optrok voor het wassen van de boys. Echt vies waren de boys niet, buitenspelen stond nog niet op het programma. Dat wassen is dan ook bedoeld om de boys te leren zich te laten ontlasten en te plassen. Daar lag een ‘schone’ taak voor ons. Ontelbare keren hebben wij die eerste weken met een vochtig wattenschijfje (vergelijkbaar met de tong van de moeder) het buikje en kontje van de boys gemasseerd zodat ze konden plassen en poepen. Gelukkig kregen wij hulp van onze zeer geduldige Eva. Met regelmaat waste zij een van de boys op natuurlijke wijze.

Oma Eva

Na 3 weken vond Veerle het genoeg. Niet zo gek gezien alles wat er was gebeurd. Het zat Veerle niet mee. Haar operatiewond ging, ondanks alle goede zorgen, ontsteken en een enkele hechting liet voortijdig los. Heel dapper liet ze zich hiervoor nog 2 keer behandelen. Inmiddels waren de boys al opgegroeid tot relaxte, redelijk zelfstandige pups. Er waren nog wat mooie momenten met mams Veerle maar het was duidelijk dat zij de verdere opvoeding graag aan Eva en ons over liet.

De boys zijn nu oud en wijs genoeg om de wereld in te trekken.
Binck woont inmiddels in zijn nieuwe roedel en Bickel  blijft nog een paar weken bij ons voordat hij naar Zwitserland verhuist.

Wat zijn wij (extra) trots op deze boys. Ze zijn uitgegroeid tot mooie, lieve, sociale en levenslustige jonge Drenten. Veerle heeft het, ondanks alle tegenslag, heel goed gedaan. Zij heeft ons benadrukt dat fokken niet vanzelfsprekend is.

En Eva…Dank voor al je wijsheid!

Het waren wondere weken….

Soms heb je van die dagen die anders verlopen dan je had verwacht. Die dagen die je graag over doet omdat het dan hopelijk beter gaat.  Woensdag 19 juni j.l. was zo’n dag. De dag dat Veerle moeder werd.

Wij keken er al weken naar uit. De dag dat Veerle haar pups op de wereld zou zetten. Na een dracht volgens “het boekje” hoopten we dat ook voor haar bevalling. Dat haar bevalling geen intieme gebeurtenis werd in onze woonkamer, wisten wij nog niet toen wij op dinsdag 18 juni zagen dat Veerle snel moeder zou worden. Die bewuste dinsdag gaf haar lichaam aan dat het tijd was om de pups op de wereld te zetten en startte met het “voorwerk”.

Een onrustige en zwaar hijgende Veerle spitte meerdere malen de werpkist om om een nest te maken. Hetzelfde lot trof onze bank. De sierkussens vlogen in het rond. Ondertussen troffen wij de laatste voorbereidingen. De rest van onze roedel werd verbannen naar de hondenkamer. Ook zij wisten hoe laat het was.

Wij weten uit ervaring dat een bevalling lang kan duren. Maar toen er aan het begin van de avond nog heel erg weinig voortgang was, bereidden wij ons voor op een lange nacht. En het werd een lange nacht. Veerle brak het record hijgen en wij het record koffie drinken. Halverwege de nacht verloor Veerle vocht. Gelukkig helder van kleur. Het zit allemaal dus nog goed was direct onze gedachte. En hoera, nu gaat het opschieten! Maar niets van dat al. Wij zagen de zon opkomen en nog steeds was het stil.

Dan komt toch het onvermijdelijke moment dat Moeder Natuur een handje geholpen moet worden. Na overleg met onze dierenarts in de vroege uren van de 19e juni, werd besloten om naar de praktijk te komen voor een onderzoek en een injectie oxytocine. Dit laatste is een wee stimulerend hormoon.  Daar zit je dan; op de grond in de spreekkamer. Een zwaar hijgende Veerle op schoot. Het bleef nog steeds stil.

Veerle begon uitgeput te raken ondanks alle suikers in de vorm van vanille-ijs en druivensuiker die ze de afgelopen uren al had gekregen. Op zo’n moment heb je nog maar een keuze; een keizersnede. Een  roller coaster, een nachtmerrie werd het. Allerlei scenario’s schieten door je gedachten. Een ding stond als een paal boven water. Veerle gaat voor alles. 

Wij waren erbij toen Veerle op de operatietafel lag. Het viel ons extra zwaar op de nuchtere maag en na een lange slapeloze nacht.  En dan het verlossende woord van de dierenarts; Hier is pup één. Een compleet pakketje werd op tafel neergelegd. Snel werd het pakketje open gemaakt. Een prachtige reu! Hij liet al snel van zich horen. Wat een bink! Wat een opluchting!

Het tweede pupje was een stuk minder mooi verpakt. De vruchtzak leek gevuld met modder, een donkere drab. Er werd razend snel gehandeld; een tweede prachtige reu kwam te voorschijn. Met man en macht werd er gewerkt. Hij werd gemasseerd en zijn bekje en keeltje werden schoon gezogen. Langzaamaan werden zijn voetjes en tongetje roze. Ik wist niet dat ik roze zo’n mooie kleur vond. Hij was er (weer)!  Wat een bikkel!

Veerle was letterlijk verlost van haar pups.  Zij heeft het gered en haar pups ook! Je begrijpt hoe opgelucht en blij wij waren! Wat zijn wij trots op Veerle. Wat een power en een uithoudingsvermogen heeft zij getoond. Vol vertrouwen gaf ze zich over aan de narcose wetende dat het goed zou komen. En dat kwam het. En de pups?  De boys van Van Rubensdael 2.0 zijn geboren. Het is geen verrassing hoe zij aan hun aan stamboomnaam zijn gekomen. Zij hebben hun naam meer dan waar gemaakt op deze 19e juni.

De dag waarop Veerle moeder werd…

Het aftellen is begonnen; nog een kleine twee weken te gaan. De langste dag, het begin van de zomer is de uitgerekende datum. Nu zijn er weinig teefjes die exact op dag 63, precies 9 weken na hun dekking bevallen.  De meteorologische langste dag of niet, een bevalling is vaak een lange dag. 

Moeder natuur

Wij kijken uit naar die lange dag. Hoe lang die dag wordt hangt van Veerle af. Of liever gezegd van Moeder Natuur. Ik heb zelf zoiets van ; ‘Kom op, even doorwerken dan is het maar gebeurd’. Uiteraard werkt het niet zo. Het een mooi proces dat zeker niet afgeraffeld mag worden. Net als bij de eerdere bevallingen van onze dames passen wij ons aan en doen wij wat Moeder Natuur van ons vraagt. 

Tot die tijd wachten wij af en verwennen wij Veerle alvast. Ze doet het geweldig! Mijn nieuwsgierigheid wordt behoorlijk op de proef gesteld als ik de pups voel bewegen in Veerle’s buik. Wie zijn jullie? Hoe zien jullie eruit? Er zitten in ieder geval een paar voetballertjes bij. Er wordt druk geoefend op de kopbal en strafschoppen, Dat talent hebben ze van hun vader Flynn. Ik weet dat hij graag een balletje trapt met zijn jongste baas.

Wie is nu Flynn?

Wie is de vader van de pups van Veerle? Hij is “het moment” allang vergeten en zal zelf de pups nooit (h)erkennen als zijn nakomelingen. Gelukkig voor de pups is daar het verplichte DNA profiel! Voor ons is Flynn geen onbekende. Sterker nog; Ik was erbij toen hij werd geboren. Ik heb hem uitgepakt en schoon gewreven. Geboren als Bram van Rubensdael. De derde zoon van Eva en Geoff. Flynn is uitgegroeid tot een mooie, stoere en sociale bink met het uiterlijk van zijn opa, de vader van Geoff; Ruben Max. De reu die ons de liefde voor de Drent heeft bijgebracht. De reu waarmee het voor ons allemaal begonnen is.

Ondanks dat Flynn allang zijn date met Veerle is vergeten, is hij ons nooit vergeten. Heel mooi staaltje van Moeder Natuur; Het eerste stemgeluid en geur dat de pup waarneemt in zijn nestperiode, blijft hem altijd bij. Je begrijpt; alle ontmoetingen met Flynn zijn een feestje!

Veerle

Zonder Flynn was Veerle nu niet drachtig geweest van de kleinkinderen van onze roedelleider en alpha dame. Maar wie is nu Veerle? Voor velen is ze wat minder bekend. Ze staat niet graag in de belangstelling. Ze houdt niet van shows ondanks dat ze wel een model is. Dat model zijn heeft ze van haar vader Jarak. Nationaal en internationaal beter bekend als multi-kampioen Bart fan’t Suydevelt. Veerle, die houdt van het veld, het jagen en speuren. Niet zelden komt ze trots naar je toe met de overblijfselen van een vogel,eend of konijn. In het veld is ze in haar element. Een Power Woman met een duidelijke eigen wil.

Worden de pups van Veerle en Flynn voetballertjes in spe? of knappe speurneusjes? Misschien wel knappe voetballertjes of voetballende speurneusjes. Geen idee. Een ding staat vast; Het worden Drenten. Het vijfde nest van Van Rubensdael is bijna een feit. Geoff en Eva worden weer opa en oma. Alle broers en zussen van Flynn en Veerle krijgen wederom de titel oom of tante.  En wij?  Wij zijn nu al weer trots..

Veerle is drachtig! Dat is inmiddels geen nieuwtje meer. Maar blij zijn we nog steeds! Na haar date met Bram van Rubensdael (in het dagelijks leven Flynn) op goede vrijdag jongstleden, was dan maandag 20 mei het grote moment daar; De echo liet ons zien dat Goede Vrijdag inderdaad een goede vrijdag bleek te zijn!

Nu kent iedereen  het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes. En wat het gevolg is als de bijtjes de bloemetjes hebben “gezoend’. Daarna begint het grote, lange wachten. Persoonlijk vind ik het wel een gemis dat er voor honden niet zo’n staafje bestaat die, zodra het in contact komt met urine van een gedekt teefje, aangeeft of ze drachtig is of niet. Twee minuten wachten is toch beter voor mijn zenuwen dan vier weken.

Die eerste vier weken vind ik het meest spannend. Zo ze wel.. of zou ze niet?  De eerste symptomen van een dracht zijn immers gelijk aan een eventuele schijndracht. Die grote eetlust had ze die nu altijd al? Slaapt ze nu echt meer? Je gaat bijna twijfelen aan je kennis. Ik heb alle boeken toch niet voor niets gelezen en die studie dan? En dan gaat ze ook nog overgeven in de derde week. Komt dat doordat de embryo’s zich gaan innestelen in de baarmoeder? Door de spanning en hormonen in de baarmoeder kan ze zich misselijk voelen. Zou ze drachtig zijn of heeft ze gewoon iets verkeerd gegeten?  Oh, al die symptomen die nog twee kanten op kunnen. Zijn die vier weken nog niet om?

En dan, aan het begin van de vierde week na die goede vrijdag, zag ik die heldere afscheiding. Hoera!! Dit is een teken van dracht. Dit komt niet voor bij schijndracht. Zou ze dan? Niet te vroeg juichen. In een enkel geval komt dit ook voor bij een teefje die toch niet drachtig blijkt. Soms is te veel weten ook niet goed voor je zenuwen.

Die 20e mei kwam als een bevrijding voor mijn getergde zenuwen. Ik wist het! Achteraf makkelijk praten als je op de echo de embryo’s heerlijk ziet dobberen. Volgende keer niet meer aan mezelf twijfelen? Maar toch, bij een volgende keer heb ik het weer. Geen teefje is gelijk.

En Veerle? Die heeft totaal geen last van zenuwen of twijfels. Ze doet het gewoon! Ze is nu 6 weken drachtig. En tot zover is het een dracht volgens het boekje. Ze heeft een buikje dat duidelijk laat zien dat er pups onderweg zijn. Miniatuur hondjes van inmiddels bijna 5 cm groot. Die vanaf nu als belangrijkste taak hebben; groeien en nog eens groeien.

Ondertussen bereiden wij ons ook verder voor; De meubels gaan weer aan de kant. De kraamkamer komt in de woonkamer. Alle puppy benodigdheden worden gecontroleerd. Het team van verloskundigen is bekend. De lijst met potentiële pupbaasjes is klaar. Wij gaan er weer een feestje van maken. De pups kunnen komen. Ze zijn meer dan welkom. Een dingetje nog…

De levertijd is nog 3 weken.

Een snijplank.. Wie heeft hem niet in de keukenlade liggen? Een alledaags gebruiksartikel voor in de keuken. Wij hebben hem ook. Meerdere zelfs; in allerlei maten en kleuren. Nu denk je vast; Waar gaat dit heen? Nee, het wordt geen reclame voor een winkel in huishoudartikelen.

Ik heb nooit interesse gehad in een snijplank. Om de simpele reden dat ik hem nooit gebruik. ik kook nooit. Manlief staat graag in de keuken. Overigens met veel succes. Je begrijpt dat die snijplank beter bij hem tot zijn recht komt dan bij mij.

Zweedse kok

De snijplank kreeg pas mijn interesse nadat ik merkte dat onze roedel zo’n plank heel interessant vond. Als manlief in de keuken staat,  krijgt hij altijd gezelschap van minstens één Drent; onze Zweedse kok. Maar zodra hij een snijplank pakt, dan komt de rest van de roedel onmiddellijk aangerend om plaats te nemen in de keuken. Ze herkennen het geluid van de snijplank die op het aanrecht wordt gelegd direct. Ze horen ook het verschil in de snijplanken. De witte plank met zwarte rand maakt een ander geluid dan de geheel witte of groene. Iets wat mij nooit is opgevallen maar dat heeft ongetwijfeld te maken met mijn desinteresse in dit huishoudartikel. 

Maar waarom staat onze roedel nu te dringen in de keuken zodra er een snijplank op het aanrecht ligt? Of beter gezegd als die zwartomrande plank in beeld is? Inderdaad, het heeft te maken met eten. Niet hun eigen eten. Dat wordt op een eerder moment geserveerd in de garage. Op het tijdstip dat de baas in de keuken staat, zijn zij dat allang vergeten.

Kipfilet

Op die heel erg belangrijke snijplank wordt kipfilet gesneden. De kipfilet plank. Zodra het mes in de verpakking van de kipfilet wordt gezet, ook dat maakt weer een apart geluid, zie je de spanning in de ogen van  roedel toenemen. Grote ogen, trillende pootjes, onze jongste begint te kwijlen. Zou het? Zou de baas een stukje kipfilet verdelen? De opluchting is groot als ze zien dat de baas inderdaad een stukje apart legt. Een paar tellen later is het in 5 stukjes verdeeld en is het grote, magische moment daar.

Het meest magisch blijft het moment als die kipfilet plank na gebruik mag worden schoongelikt. Geen millimeter wordt overgeslagen. Niet één keer, nee vijf keer. Elke Drent krijgt zijn moment met dé plank.  Daarna wordt de plank nagekeken door vijf paar ogen als hij de vaatwasser in verdwijnt. 

De snijplanken die volgen zijn een stuk minder interessant. Ze klinken anders dus geen kipfilet. Voor de groene plank willen ze nog wel even blijven ‘hangen’ in de keuken. Dat is de groenteplank. Hoe toepasselijk?Die is alleen interessant voor witlof, broccoli of sperzieboontjes. Sla vinden ze te gewoontjes.

Borrel

En dan is er nog dat kleine snijplankje; klein maar heel belangrijk. Van dat plankje worden baas en Drenten blij. Die wordt alleen gebruikt voor een stukje kaas of worst bij een borrel.  

Mocht je denken; leuk verhaal maar dat komt vast uit de ‘hoge hoed’of de spreekwoordelijke ‘dikke duim”, Je bent welkom om het met eigen ogen te komen aanschouwen.

Wél even reserveren natuurlijk.

De titel suggereert dat onze roedel een baan heeft en werkt. Een baan hebben ze niet maar werken doen ze wel graag. Niet in het huishouden helaas. Alhoewel, wij hebben wel altijd hulp bij het inruimen van de vaatwasser. En Floris brengt graag de lege boodschappentas terug naar de garage. Nu is dit is ook eigen belang voor de slimmerik. Want daar staat de grote ton met brokjes en snoepjes.

Geen baan dus voor onze roedel. Maar wel voor de baas. En die heeft een baan bij een werkgever die 24/7 volcontinu in bedrijf is. Dat de baas dagdiensten, avonddiensten en ook nachtdiensten heeft, daar draaien ze hun poot niet voor om. De routine, de cyclus van diensten hebben ze feilloos in de gaten.

Neem een dagdienst; Om het vroege opstaan een beetje te compenseren gaat de baas de avond ervoor om 21.30 uur naar bed.  En dat weet de roedel! Rond die tijd kijkt de roedel verwachtingsvol naar de klok, de schoenen van de baas worden gepakt en netjes voor hem neergezet. Op de dag zelf kent de wekker geen genade en laat dan om 05.00 uur van zich horen.  Het zijn echte bikkels die Drenten van ons. Totaal geen last van het zeer vroege tijdstip. Dit in tegenstelling tot de baas die dan het liefst naast het koffiezetapparaat blijft staan. Nog voordat de baas om 06.00 uur naar zijn werk gaat, is de zithoek al in beslag genomen door 5 slapende Drenten.

Een avonddienst is een stuk leuker qua werktijden vindt de roedel. Vindt de baas ook. In de middag naar het werk betekent ’s morgens heerlijk het veld in. Rennen, wat zwemmen, beetje snuffelen en op verzoek van de baas even een balletje ophalen. Een goed begin van de dag! Als de baas in de loop van de middag naar zijn werk gaat, is dat voor de roedel is dat gewoonste zaak van de wereld. Ze horen het wel als hij er weer is.

Het belangrijkste voor de avond is; meer ruimte op de bank want de baas is er niet. En ja, ze horen het echt als hij weer thuis komt. Voordat de baas de straat in rijdt, krijgen ze een app-je. De thuisgebleven baas dan.  Bij het signaal van het app-je staat de roedel in een beweging op en loopt naar de keuken. Tijd voor het ‘We moeten rustig zijn” koekje. Het is dan al rond 00.00 uur. Niet echt een tijdstip waarop de buren blij worden van 5 enthousiaste Drenten.

De nachtdiensten zijn echt feest! Overdag is de baas thuis. Een uitstapje staat dan vaak op het programma. Een lange wandeling bijvoorbeeld. Uitrusten kan dan op de bank. Want de baas slaapt een paar uur voor zijn nachtdienst. Plek genoeg. Als de baas voordat hij weggaat de toegangsbadge aan zijn broekriem klikt, dan weet de roedel hoe laat het is; “De baas slaapt niet thuis, 2 van ons mogen op bed slapen bij de “thuisblijf” baas.” Gelukkig heeft de baas meerdere nachtdiensten achter elkaar zodat de hele roedel aan de beurt komt voor een heuse pyjama-of logeerparty.

De roedel is helemaal ingespeeld op het rooster van baas. Zie hier de kracht van herhaling. Ze hebben echt het rooster geleerd! Een vrije dag moet bij wijze van spreken eerst worden overlegd anders klopt hun routine niet meer en staan ze gewoon om 21.15 uur met de schoenen van de baas bij de deur. Want de baas heeft morgen dagdienst en  daar is volgens onze Drenten dan geen speld tussen te krijgen.

Het is uiteraard geen verrassing dat pups niet door de ooievaar gebracht worden. Ook voor honden geldt het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes.

Wij keken er al een tijdje naar uit. De loopsheid van Veerle. Normaal slaan wij dat ‘gedoe’ graag over.  Want met reuen in de roedel vergt de loopsheid van de dames toch het nodige organisatietalent. Als eerste werden Eva en Bryn loops. Veerle nog niet. Nu weten wij dat zij graag haar eigen plan trekt, dus het zou niet raar zijn als zij niet aansloot bij de andere dames.

Maar Veerle vond dat ze niet achter kon blijven en werd ook loops. Hoera! Wat zij toen nog niet wist, was dat deze loopsheid in het teken van haar dekking zou staan. De tijd van progesteron prikken en uiteindelijk de dekking door de knappe Bram van Rubensdael. Voor ons geen onbekende.

Nu houden onze dames, dus ook Veerle , zich goed schoon tijdens hun loopsheid. Het is daardoor soms lastig te bepalen of de dag waarop wij constateren dat zij loops is, ook echt de eerste dag van loopsheid is. Doorgaans maken wij ons daar niet zo druk om maar in het geval van een dekking is het zeker belangrijk dat je het juiste moment niet mist. In tegenstelling tot de mens heb je bij teven vaak maar 2 keer per jaar de kans op een dekking. Het zou jammer zijn als je te laat bent.

Op naar de eerste progesteron bepaling. Hierbij kan de dierenarts bepalen wanneer het juiste dek moment is. Het moment waarop de teef het meest vruchtbaar is.  En dat meest vruchtbare moment houdt geen rekening met feestdagen of je agenda. Geoff heeft 2 keer op de vroege morgen van Nieuwjaarsdag gedekt.  Gelukkig heeft Veerle geen hekel aan doktersbezoekjes en laat zij zich geduldig onderzoeken en prikken.  Na een uur kregen we de uitslag. De door ons gewenste ‘nullijn’ was wel heel letterlijk. We hadden dus echt de eerste dag van de loopsheid te pakken.

Na een paar dagen volgde een tweede progesteron bepaling. De uitslag die volgde gaf nauwelijks een stijging aan. Niets aan te doen, Moeder Natuur bepaalt. Over diezelfde Moeder Natuur gesproken; Ze kan voor ons, de mens, best verwarrend zijn. Wij zien een overduidelijk loopse Veerle. De reuen zijn in alle staten. En toch is het nog niet zo ver. En dan moet je na de dekking ook nog zo’n 4 weken wachten tot je weet of de dekking geslaagd is Het geduld van een fokker wordt soms erg op de proef gesteld. Op naar dierenartsbezoekje nummer 3. Als je zo vaak in korte tijd bij de dierenarts komt, kennen ze je bij naam en hond. Ook wel weer leuk.

Na 5 keer op visite bij de dierenarts vond Veerle dat ze nu wel genoeg geprikt was en was het tijd voor haar dekking. Ook zij was op haar ’top’ op een feestdag. Goede Vrijdag, 19 april jongstleden. Over een paar weken weten we of het echt een goede vrijdag was.

of toch niet?

Het is inmiddels 2,5 jaar geleden dat Floris jr. onze roedel kwam versterken. Totaal onverwacht en  ook zeker niet gepland. We vonden 4 Drenten een mooi aantal. Maar nu blijkt 5 ook een heel mooi getal te zijn. Wat is het een feest om deze, in Zweden geboren, clown in de roedel te hebben!

Ondanks dat wij er in één telefoongesprek uit waren dat Floris bij ons zeer welkom was, waren er ook goedbedoelde adviezen om er toch een nachtje over te slapen. Reden hiervoor: Floris zou niet de eerste reu in onze roedel worden. De Van Rubensdael roedelleider is per slot van rekening ook een reu. Onze Geoff. “Zou dat wel goed gaan als Floris volwassen is? “ was een veel gehoorde opmerking.

Er zouden dan namelijk twee volwassen, complete (ongecastereerde) reuen samenleven in een huis met een roedel met 3 teven.

Voor ons stond vast; We gaan het doen. Wij vertrouwen op de wijsheid van onze roedel. Dat onze roedel een fijn “clubje” is, is zeker gebleken toen puppy Floris zijn intrede deed in de roedel. Geoff was blij met wat mannelijke versterking en begon alvast met de eerste lessen in een waardig leiderschap. Eva sloot Floris gelijk in haar moederhart en ruimde, wanneer nodig, zijn puppyplasjes op. Veerle en Bryn waren geduldige speelkameraadjes.

Uiteraard heeft Floris uitgeprobeerd hoe ver hij kan gaan bij Geoff. Maar Geoff heeft hem steeds op een roedelleider waardige manier hierin gecorrigeerd. En ja, Floris werd hierbij wel eens op zijn rug gelegd. Maar de mannen kwamen er steeds samen uit zonder ernstige schermutselingen of bemoeienis van onze kant. Mooi om te zien hoe de hondentaal werkt.

Nu zijn we dus 2,5 jaar verder en Floris is uitgegroeid tot een jongvolwassen reu van bijna 3 jaar. Van de nummer 5 in de roedel is hij opgeklommen tot de nummer 3 op het podium. De plaatsen 1 en 2 worden ingenomen door respectievelijk Geoff en Eva.

De mannen zijn echt vrienden geworden. Dat merken we ook als Floris bij zijn andere roedel logeert. Geoff mist Floris dan. Al zal hij dat natuurlijk nooit toegeven. Ze delen de taken op gebied van beveiliging en management van de complete roedel waarbij Geoff de eindverantwoordelijke is. Bij afwezigheid van Geoff is Floris plaatsvervangend roedelleider en hij wordt gesouffleerd door Eva.

Onze ervaring is dan ook; Ja, het kan 2 volwassen, complete reuen in een roedel met teven. En nee, er zijn geen twee kapiteins. De kapitein is Geoff en 1^e stuurman is Floris. Er zijn duidelijke afspraken tussen de mannen. De belangrijkste afspraak heeft Floris goed in zijn oren geknoopt; De loopse teven zijn van Geoff. Dan geldt; Alleen kijken en zeker niet aan komen.

Kun je een volwassen reu betrekken bij de socialisatie van een nest pups?

Als je de mogelijkheid hebt om als fokker een volwassen reu te betrekken bij de opvoeding van een nest pups zou ik het zeker doen! Het heeft absoluut een toegevoegde waarde voor de socialisatie van pups. Verderop in dit artikel meer hierover. Een van de voorwaarden is dat de reu het zelf ook leuk vindt. In onze roedel vindt de oudste reu het leuk om te doen en hij is er ook geschikt voor. Onze jongste reu daarentegen moet er (nog) niets van weten.

Het is bekend dat in het wild levende wolvenroedels vaak de mannetjes zich met de opvoeding gaan bemoeien zodra de welpen de wereld buiten het nest gaan verkennen. Nu zijn onze honden inmiddels zo gedomesticeerd dat wij vergeten zijn hoe hun oorspronkelijke habitat was.

Wij kunnen de oorsprong van onze honden dan een beetje vergeten zijn, de hond zelf zeker niet! Natuurlijk hebben ze zich “noodgedwongen” aangepast aan onze maatschappij maar als ik naar onze roedel kijk, is hun oorsprong niet uit het DNA verdwenen en dat is maar goed ook!

Even terug naar “de reu als kleuterleider”. Onze reuen (en andere teefjes) weten eerder of een teefje drachtig is dan dat wij de kans hebben gehad om een echo te laten maken. Als de pups geboren zijn, volgt een voorzichtige kennismaking. Eventjes een blik over de rand van de werpkist is dan voldoende.

Het wordt voor de reu een stuk interessanter als de pups wat groter zijn en de eerste stapjes buiten de werpkist gaan zetten. Door de raster van de puppy-ren wordt het eerste contact gelegd. Prachtige momenten als een klein pootje de grote poot van een reu ontmoet. Voor de pups een heel belangrijk moment; de eerste contacten met een andere hond, een hond die anders ruikt dan hun moeder.

Een reu kan echt laten zien wat zijn opvoedkundige kwaliteiten zijn zodra de pups 5 a 6 weken oud zijn en in de tuin kunnen spelen. Laat de reu erbij en geniet van het fantastische schouwspel. Uiteraard valt of staat dit met de toestemming van de teef. Zij blijft, ook al zijn de pups groter en minder afhankelijk, degene die het wel of niet toestaat.

Wat laat een reu nu zien? Het teefje heeft als primaire taak het voeden en verzorgen van de pups. Een reu heeft (uiteraard) een heel andere rol. Hij richt zich op spel en hondentaal. Het spel is wilder, hij daagt uit. Hij laat veel toe. Maar geeft ook duidelijk grenzen aan en dwingt daarmee ook respect af. Een belangrijk moment in de socialisatie. 

Natuurlijk kan een teef deze taken ook prima vervullen. Maar heb je of ken je een geschikte reu om te laten spelen met pups? Doen! Het is heel leerzaam voor de pups om op deze jonge leeftijd al kennis te maken met volwassen honden (reuen).

N.B. Ben je de trotse eigenaar van een pup? En ken je iemand met een volwassen reu die geschikt is om met je pup te spelen, maak een afspraak. Wat bedoel ik met geschikt? Een voorzichtige, goed gesocialiseerde en dus betrouwbare reu die het zelf ook leuk vindt. Laat ze met elkaar kennismaken en geniet van de mooie momenten!